♦ انواع داده ها

هدف از برنامه نویسی، ورود داده ها به کامپیوتر، پردازش داده ها و استخراج نتایج است. لذا داده ها نقش مهمی را در برنامه نویسی ایفا میکنند. یکی از جنبه های زبانهای برنامه نویسی که باید دقیقا مورد بررسی قرار گیرد، انواع داده هایی است که آن زبان با آنها سروکار دارد. در زبان ++C، شش نوع داد ه وجود دارد که عبارتنداز: char، int، float، double، void، bool. نوع char برای ذخیره داده های کراکتری مثل 'a'، 'b'، 'x' به کار میرود. نوع int برای ذخیره اعداد صحیح مثل 125، 430 و 1650 بکار میرود. نوع float برای ذخیره اعداد اعشاری مثل 15.5، 175.5 و 1250.25 به کار میرود و نوع double برای ذخیره اعداد اعشاری که بزرگتر از float باشند مورد استفاده وافع میشود. نوع bool برای ذخیره مقادیر منطقی به کار میروند که دارای ارزش درستی یا نادرستی هستند. هر یک از انواع داده های char، int، float، double مقادیری را میپذیرند که ممکن است از پردازنده ای پردازنده دیگر متفاوت باشد.

با استفاده از کلماتی مثل signed (باعلامت)، unsigned(بدون علامت) ، long و short میتوان انواع جدیدی را ایجاد کرد. کلمات signed، unsigned، long، short را میتوان با انواع int بکار برد. نوع char را میتوان با signed و unsigned به کار برد. long به همراه double نیز قابل استفاده است. چون داده های نوع int باعلامت هستند کاربرد signed با آنها بی مورد است.

♦ متغیرها

متغیرها نامی برای کلمات حافظه اند که داده ها در آنها قرار میگیرند و محتویات آنها ممکن است در طول اجرای برنامه تغییر کند. برای مراجعه به متغیرها از نامشان استفاده میشود. لذا متغیرها امکان نامگذاری برای کلمات حافظه را فراهم میکنند. برای نامگذاری متغیرها میتوان از ترکیبی از حروف a تا z یا A تا Z ، ارقام و خط ربط (_) استفاده کرد، بطوری که اولین کراکتر آنها رقم نباشد. نام متغیر میتواند با هر طولی باشد ولی 31 کراکتر اول آن مورد استفاده قرار میگیرد.  قبل از به کار گرفتن متغیرها، باید نوع آنها را مشخص کرد. نوع متغیر مقادیری را که متغیر میتواند بپذیرد، میزان حافظه مورد نیاز و اعمالی را مشخص میکند که می توانند بر روی آن مقادیر انجام شوند. تعیین نوع متغیر را اعلان متغیر گویند. برای تعیین نوع متغیر به این صورت عمل میشود:  ;نام متغیر  نوع داده

برای تعیین نوع بیش از یک متغیر ، باید آنها را با کاما از هم جدا کرد. اعلان متغیر ها در هر جایی از برنامه امکانپذیر است. برای مقدار دادن به

متغیرها به سه روش میتوان عمل کرد: 1. هنگام اعلان (تعیین نوع) متغیر  2. پس از اعلان نوع متغیر و با دستور انتساب (=)  3. دستورات ورودی (cin)

♦ اعلان ثوابت

بر خلاف متغیرها که در هر نقطه از اجرای برنامه ، مقدار آنها میتواند تغییر کند، ثوابت مقادیری هستند که در برنامه وجود دارند ولی قابل تغییر نیستند. برای اعلان ثوابت به دو روش عمل میشود:

1. استفاده از دستور define# (به این صورت ثابت اعلان میشود: <مقدار>   <نام ثابت>   define# )

2. استفاده از دستور const

نامگذاری برای ثوابت، از قانون نامگذاری برای متغیرها تبعیت میکند. مقداری که برای ثابت تعیین میشود، نوع ثابت را نیز مشخص میکند. دقت داشته باشید که در انتهای دستور define# علامت ; قرار نمیگیرد. علتش این است که این دستور از دستورات پیش پردازنده است،نه دستور زبان ++C. پیش پردازنده ، برنامه سیستم است که قبل از ترجمه برنامه توسط کامپایلر، تغییراتی در برنامه ایجاد میکند. پیش پردازنده مقدار ثابت را که در دستور define# آمده است، به جای نام ثابت در برنامه قرار میدهد و این دستور در زمان اجرا وجود ندارد. به ثوابتی که به این صورت تعریف میشوند، ماکرو نیز گفته میشود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: